ZAPYTAJ O TERMIN WIZYTY
+48 734 155 144LOKALIZACJA
ul. Mogilska 118, 31 – 445 Kraków
GODZINY OTWARCIA
pon. – pt. 8:00 – 20:00
Uwięźnięcie nerwu międzykostnego tylnego (ang. Posterior Interosseous Nerve, PIN) określane jest jako zespół cieśni nerwu promieniowego. Do schorzenia tego dochodzi najczęściej w obrębie stawu łokciowego, gdzie nerw promieniowy dzieli się na dwie główne gałęzie: powierzchowną – odpowiedzialną głównie za czucie – oraz gałąź głęboką, czyli nerw międzykostny tylny, odpowiedzialny za funkcje ruchowe.
Przebieg anatomiczny nerwu
Nerw międzykostny tylny biegnie dystalnie od miejsca przyczepu początkowego mięśnia prostownika promieniowego nadgarstka krótkiego (ECRB), a następnie wnika do tzw. arkady Frohse – włóknistego łuku stanowiącego część proksymalną mięśnia odwracacza (musculus supinator). Arkada ta rozpoczyna się na szczycie nadkłykcia bocznego kości ramiennej i rozciąga się ku dołowi, przyczepiając się do jego przyśrodkowej części.
Przed wejściem do arkady nerw oddaje drobne gałęzie unerwiające mięsień odwracacz oraz mięsień prostownik promieniowy nadgarstka krótki. Po przejściu przez mięsień odwracacz nerw dzieli się na końcowe gałęzie, które unerwiają głębokie mięśnie prostowniki tylnej części przedramienia.
Miejsca potencjalnego ucisku nerwu
Do uwięźnięcia nerwu międzykostnego tylnego może dojść w kilku anatomicznych miejscach:
Objawy kliniczne
Objawy uwięźnięcia nerwu międzykostnego tylnego mogą być trudne do odróżnienia od przeciążeniowych zmian ścięgien prostowników. Wczesna faza zespołu cieśni często imituje objawy entezopatii, co może prowadzić do błędnej diagnozy. Typowe objawy to:
Diagnostyka różnicowa
Zróżnicowanie pomiędzy zespołem cieśni, a entezopatią mięśni prostowników jest istotne dla skutecznego leczenia. Uwięźnięcie nerwu wiąże się częściej z ruchami odwracania i nawracania przedramienia, natomiast zmiany przeciążeniowe ścięgien – z powtarzanym wyprostem nadgarstka.
Leczenie i fizjoterapia
Postępowanie zachowawcze
Leczenie rozpoczyna się od terapii zachowawczej, obejmującej:
Leczenie operacyjne
W przypadku braku poprawy po kilku tygodniach terapii zachowawczej rozważa się chirurgiczne odbarczenie nerwu. Zabieg ten przynosi zazwyczaj dobre efekty, szczególnie jeśli diagnoza została postawiona we wczesnej fazie.
Po zabiegu konieczne jest wdrożenie fizjoterapii pooperacyjnej, której celem jest zapobieganie tworzeniu się zrostów oraz przywrócenie pełnej ruchomości i funkcji kończyny.