ZAPYTAJ O TERMIN WIZYTY
+48 734 155 144
LOKALIZACJA
ul. Mogilska 118, 31 – 445 Kraków
GODZINY OTWARCIA
pon. – pt. 8:00 – 20:00
Zespół kanału Guyona – ucisk nerwu łokciowego
Zespół kanału Guyona (ang. Guyon’s canal syndrome), znany również jako neuropatia nerwu łokciowego w kanale Guyona, to stosunkowo rzadka, ale istotna klinicznie jednostka chorobowa. Dotyczy ona ucisku nerwu łokciowego na poziomie nadgarstka, w miejscu zwanym kanałem Guyona. Kanał ten znajduje się po stronie łokciowej nadgarstka, pomiędzy haczykiem kości haczykowatej a kością grochowatą, połączonych więzadłem grochowato-haczykowatym. Tworzony jest przez włókna troczka zginaczy (retinaculum flexorum) oraz powięź przedramienia. W jego obrębie przebiegają nerw łokciowy, tętnica łokciowa oraz towarzyszące jej żyły.
Objawy zespołu kanału Guyona
Ucisk nerwu łokciowego (ulnar nerve) w obrębie kanału Guyona może prowadzić do jego dysfunkcji czuciowej i/lub ruchowej. Objawy obejmują najczęściej drętwienie, mrowienie i parestezje w obrębie palca małego i łokciowej części palca serdecznego, ból w okolicy nadgarstka oraz kłębika palca V, osłabienie chwytu, a także zaniki mięśni kłębu palca małego. Osłabienie siły ręki zazwyczaj pojawia się w późniejszym stadium choroby.
Przyczyny
Do najczęstszych przyczyn zespołu kanału Guyona należą mikrourazy wynikające z powtarzającego się ucisku na okolicę nadgarstka, np. u kolarzy, którzy podczas długiej jazdy opierają ciężar ciała na kierownicy, sztangistów, karateków, osób poruszających się o kulach czy zawodowych kierowców. Schorzenie może być również spowodowane zmianami zwyrodnieniowymi (np. osteofity w przebiegu artrozy), bezpośrednimi urazami (złamania, uderzenia narzędziem), obecnością guzów (tłuszczaki, gangliony) lub procesami rozrostowymi ograniczającymi przestrzeń kanału. W takich przypadkach rozwój objawów może być stopniowy, ale zdarza się również nagłe ich pojawienie się po urazie.
Diagnostyka
Rozpoznanie opiera się na wywiadzie, badaniu przedmiotowym oraz badaniach dodatkowych, takich jak elektromiografia (EMG), przewodnictwo nerwowe (ENG), rezonans magnetyczny (MRI) oraz ultrasonografia (USG) nerwu łokciowego.
Leczenie zespołu kanału Guyona
Leczenie zespołu kanału Guyona może być zachowawcze lub operacyjne. W pierwszej kolejności unika się czynności prowokujących objawy, stosuje się ortezy stabilizujące nadgarstek, leki przeciwzapalne (NLPZ), fizjoterapię oraz zabiegi fizykalne ukierunkowane na redukcję stanu zapalnego i bólu. Leczenie operacyjne polega na chirurgicznej dekompresji kanału Guyona i usunięciu ewentualnych zmian patologicznych, takich jak torbiele czy osteofity.
Kluczową rolę w leczeniu zespołu kanału Guyona odgrywa kompleksowa rehabilitacja. Jednym z podstawowych jej elementów jest terapia manualna, która polega na mobilizacji napiętych i przykurczonych struktur w obrębie nadgarstka, troczka zginaczy, rozcięgna dłoniowego, mięśni przedramienia oraz powięzi kończyny górnej. Dodatkowo stosuje się techniki mobilizacji stawowej w celu poprawy ślizgu w stawie nadgarstkowym oraz zwiększenia elastyczności więzadeł.
Istotnym uzupełnieniem terapii jest neuromobilizacja – technika ukierunkowana na poprawę ruchomości i odżywienia nerwu łokciowego poprzez delikatne, kontrolowane ćwiczenia mobilizujące jego przebieg. W leczeniu zachowawczym często stosuje się również zabiegi fizykalne, które redukują stan zapalny i zmniejszają dolegliwości bólowe, takie jak laser wysokoenergetyczny, ultradźwięki, elektroterapia lub pole magnetyczne.
Całość programu rehabilitacyjnego powinna być uzupełniona o indywidualnie dobrane ćwiczenia lecznicze, których celem jest poprawa elastyczności mięśni, wzmocnienie struktur ręki oraz przywrócenie pełnej funkcji kończyny górnej. Odpowiednie podejście fizjoterapeutyczne odgrywa istotną rolę w skutecznym leczeniu tego schorzenia.
Wczesna diagnoza i wdrożenie odpowiedniego leczenia zachowawczego zwykle prowadzi do poprawy objawów i odzyskania sprawności. W przypadkach przewlekłych lub zaawansowanych możliwy jest jednak trwały deficyt czuciowy lub ruchowy. Zespół kanału Guyona to ważna jednostka chorobowa w diagnostyce zespołów uciskowych nerwów obwodowych, a skuteczne leczenie – w tym odpowiednio zaplanowana rehabilitacja – może znacząco poprawić jakość życia pacjentów.
