ostroga piętowa

Entezopatia rozcięgna podeszwowego – ostroga piętowa – jest jedna z najczęstszych przyczyn dolegliwości bólowych okolicy piętowej u osób dorosłych. Charakterystycznymi objawami jest ból o tępym charakterze, zlokalizowany po tylno – przyśrodkowej stronie guzowatości kości piętowej oraz znaczne napięcie rozcięgna podeszwowego. Najczęściej ból pojawia się rano, po przebudzeniu lub po dłuższym siedzeniu. Pacjenci zgłaszają, że ból mija zazwyczaj po 30 min chodzenia/ obciążenia stopy.

Diagnostyka oparta jest przede wszystkim na zebranym wywiadzie oraz objawach klinicznych. Często tendinopatia rozcięgna skojarzona jest z występowaniem u pacjenta stopy płaskiej lub wydrążonej. Objawy bólowe spowodowane są toczącym się przewlekłym procesem degeneracyjnym w rozcięgnie podeszwowym i tkankach otaczających. Patologia ta ma pochodzenie wieloczynnikowe, do których można zaliczyć czynniki biomechaniczne i degeneracyjne. Uważa się, że przyczynami mogą być także przeciążenia związane z otyłością. Otyłość występuje u 90% kobiet i 40% mężczyzn z tym rodzajem entezopatii. Również powtarzające się mikrourazy u sportowców mogą skutkować przewlekłym procesem zapalnym.

MIT OSTROGI PIĘTOWEJ

Kostna ostroga u podstawy pięty nie powoduje bólu typowego dla zapalenia rozcięgna podeszwowego. Ból ten jest raczej objawem stanu zapalnego i mikrouszkodzeń rozcięgna. Ostroga jest i istocie punktem przyczepu bliższego krótkich zginaczy palców i rozcięgna podeszwowego stopy. Mimo to przytoczona błędna nazwa wciąż funkcjonuję zarówno wśród laików jak i w piśmiennictwie.

Obecność ostrogi piętowej stwierdzono u około połowy pacjentów z zapaleniem rozcięgna podeszwowego. Jest to odsetek znacznie wyższy od 15% zdrowych osób bez żadnych dolegliwości, u których badanie rentgenowskie uwidacznia jej obecność. Niemniej jednak tworzenie się ostrogi jest zjawiskiem starzenia. Stająca się źródłem dolegliwości utrata elastyczności rozcięgna podeszwowego u ludzi w średnim wieku nasuwa wniosek, że w tej grupie pacjentów można spodziewać się częstszego ujawniania się obecności ostrogi w badaniu rentgenowskim.

FIZJOTERAPIA:
W skład procesu rehabilitacji wchodzi przede wszystkim terapia tkanek miękkich nakierowana na rozcięgno podeszwowe, jak i na bliższe rejony mięśniowo – powięziowe. Dodatkowo zaleca się unikanie czynności zaostrzających objawy, krioterapię i jonoforezę. Wprowadza się ćwiczenia rozciągające odpowiednie grupy mięśniowe, ćwiczenia wzmacniające, ćwiczenia propriocepcji. Dobre efekty daje stosowanie kinesiotapingu.