Uszkodzenie stawu barkowo - obojczykowego

Staw barkowo-obojczykowy to dość częste miejsce urazów sportowych spowodowanych upadkiem na bark. Stabilizację stawu barkowo-obojczykowego zapewnia wiele różnych struktur. Zalicza się do nich w kolejności ich funkcji stabilizacyjnej torebkę stawową, więzadło barkowo-obojczykowe oraz więzadło kruczo-obojczykowe. Najczęściej wykorzystywany sposób klasyfikacji uszkodzeń stawu barkowo-obojczykowego to to zmodyfikowany system Rockwooda. Wyróżnia się w nim sześć różnych typów uszkodzeń.

• Typ I – to uszkodzenie torebki stawowej charakteryzujące się zwiększoną tkliwością i objawami bólowymi w czasie ruchu, zwłaszcza w czasie zgięcia horyzontalnego.
• Typ II – to całkowite przerwanie więzadła barkowo-obojczykowego i częściowe uszkodzenie więzadeł kruczo-obojczykowych. W czasie badania występuję lokalna tkliwość, palpacyjnie można stwierdzić niewielkie uwypuklenie.
• Typ III i V – to całkowite przerwanie więzadeł kruczo-obojczykowych. Zauważalne jest wyraźnie większe uwypuklenie (objaw klawisza). Uszkodzenie typu III i V odróżnia się poprzez analizę stopnia występującego przemieszczenia (w badaniu RTG).
• Typ IV – oprócz całkowitego przerwania więzadeł dochodzi do przemieszczenia obojczyka w tył.
• Typ VI – oprócz całkowitego przerwania więzadeł dochodzi do przemieszczenia obojczyka w dół i ustawienia się pod wyrostkiem barkowym lub kruczym.

W uszkodzeniach typu IV, V, VI dochodzi do całkowitego przerwania wszystkich więzadeł stabilizujących. Powyższe urazy występują rzadziej niż uszkodzenia typu I, II i III.
Postępowanie terapeutyczne jest zgodne z zasadami leczenia uszkodzeń więzadłowych. W początkowym okresie, w celu zmniejszenia dolegliwości bólowych, schładza się miejsce uszkodzenia i stosuje unieruchomienie na temblaku. Unieruchomienie trwa 2-3 dni w przypadku uszkodzenia typu I, natomiast w uszkodzeniach typu II i III stosuję się nawet 6 tygodniową stabilizację, podczas której można już rozpocząć fizjoterapię.